Op mijn blog schrijf ik niet vaak over mijn "privé" leven. De laatste keer was 8 februari waar ik mijn leven tot dan toe beschreef. Hier te lezen om het misschien allemaal wat beter te begrijpen.
Ik sloot het artikel af dat ik nog een lange weg te gaan had maar dat ik er weer voor ging met de juiste hulp en steun van mijn gezin en familie.
Voor de zomervakantie kwam ik in de ziektewet terecht, voor diegene die het vorige artikel niet hebben gelezen, ik ben een fulltime onderwijsassistente op een basisschool in Amsterdam.
Het ging niet meer, ik was depressief en mocht niet meer werken.
De hulp die mij was toegezegd kwam maar heeeeeel traag op gang en ik zag het daarom dan ook niet meer zitten. Het was vreselijk moeilijk om positief te zijn en te geloven dat het allemaal wel goed zou komen.
Wederom steunde mijn gezin en mijn familie mij in deze zwarte periode.
De zomervakantie kwam eraan en Stef en ik waren 6 weken vrij. Heerlijk als je beide een baan in het basisonderwijs hebt. Op vakantie zijn we niet geweest maar zijn vaak bij mijn oudste zoon in Amsterdam wezen logeren. Doordeweeks verblijft hij op de kazerne en staat zn schitterende huisje in Amsterdam leeg. Hij bood aan dat wij er dan doordeweeks konden vertoeven. En dat hebben we dan ook gedaan. Hij woont op een schitterende locatie met de Erasmusgracht voor zn huiskamerraam en het Erasmuspark. Geweldig!
En als rasechte Amsterdammers was het ook weer fijn om in Amsterdam te zijn.
Dus alsnog wel een vakantie gevoel..;-)
Met mijn arboarts afgesproken dat ik de 6 weken vakantie goed ga benutten om tot rust te komen om vervolgens na de vakantie weer langzaamaan terug te gaan komen. Dat was een goed idee en ik voelde mij na de 6 weken dan ook beter en had er weer zin in.
In overleg met mn leidinggevende een goed rooster gemaakt waar ik elke week een uurtje langer zou gaan blijven. Ik begon met 2 uurtjes op een dag en voorlopig ben ik de woensdagen nog vrij om bezig te zijn met mijn "problemen". Het is in ieder geval weer fijn om op de werkvloer aanwezig te zijn en te weten dat je gemist werd. Ik ga er weer voor!
11 augustus...
Mijn schoonzus (Stef zn oudste zus) belde dat haar man (onze zwager dus) een tumor in zijn hoofd heeft. Achter zijn neus, dus niet in zijn hersenen!
Hij was de laatste tijd erg doof aan het worden en liep daarvoor bij een KNO arts. Maar doordat ook zijn oog het liet afweten waren ze bang dat hij een tia had gehad en daarom werd een scan gemaakt van zijn hersenen. Van een tia was geen sprake maar door de opletendheid van degene die de foto bekeek zag diegene wel iets onderop de foto wat er niet thuis hoorde. Wederom werd een scan gemaakt maar dit keer van zijn hele hoofd. Hierop was duidelijk te zien dat er een tumor zat en er werd meteen een biopsie uitgevoerd wat uitwees dat het hier ging om een kwaadaardige tumor!
De afspraak in het Anotonie van Leeuwenhoek ziekenhuis was super snel gemaakt en al snel werd duidelijk dat het hier om een zeldzame tumor ging die meer bij Aziatische mannen voorkomt! Heel apart aangezien onze zwager echt een Nederlandse afkomst heeft!
Op vrijdag was de eerste afspraak en de dinsdag erop begon zijn Chemo kuur al! Er kon niet langer gewacht worden want anders zou hij nog meer "uitval" krijgen.
We waren allemaal goddank blij te horen dat er geen uitzaaiingen waren en met een behandelplan die zou bestaan uit 5 dagen chemo en daarna op 7 september beginnen aan een 7 weken behandel periode waarin hij bestraald zou worden icm chemo. Een lange en zware weg te gaan maar hij was allang blij dat er een diagnose was en een behandelplan. Hij begon dan ook weer wat op te leven met de gedachte dat zijn klachten nu dan ook aangepakt gingen worden.
Dinsdag 18 augustus...
De dag dat de chemo begon..
Donderdag 20 augustus...
Doordat we nog steeds doordeweeks in mijn zoon zn huis vertoeven waren we dus in de buurt en spraken met mn schoonzus af om even bij hem langs te gaan in het ziekenhuis.
Dag 2 van zijn chemo. Bij de Action had ik zo'n zonnebloemetje gekocht wat beweegt op zonne energie en Stef had een pak appelsap meegenomen. Tja wat moet je meenemen toch?! Hij nam ons mee naar de afdeling kantine waar hij de hele dag door eten en drinken mocht halen. Dat vond hij geweldig. Wij mochten alleen een bakkie koffie...wat we dan ook namen. We hebben een fijn gesprek gehad en was best een beetje komisch doordat hij zo doof was! Hij sprak daardoor best wel hard. ;-) Hij was blij dat het nu eindelijk duidelijk was wat het was en dat er behandeld ging worden.
Het gesprek was zeer optimistisch en positief. Ook zei hij dat het allemaal wel mee viel en dat hij niks van de chemo voelde! Stef en ik keken elkaar aan en dachten bij onszelf, dat komt nog wel het is pas de 2e dag van de chemo! In het gesprek vertelde hij ook dat als het uiteindelijk niet goed zou aanslaan dat hij een fijn leven heeft gehad en dat hij gedaan heeft wat hij wilde en dat hij er dan vrede mee zou hebben. Maar al snel vertelde hij er achteraan dat hij er uiteraard voor ging om " beter" te worden. Hij had tenslotte vanaf december een puppy hondje en ze waren net verhuisd naar hun droomflat! De dozen staan er nog om uitgepakt te worden. Mijn schoonzus word nog 65 en hij was al gepensioneerd (68) en zouden heerlijk samen gaan genieten langs de sloterplas!
Wat ik al zei...het was een fijn gesprek waarin we nog best wat afgelachen hebben! We gingen dan ook met een gerust hart En een goed gevoel weer weg.
Maandag 24 augustus...
De laatste druppeltjes chemo en hij mocht naar huis. Van mijn schoonzus begreep ik dat hij nu wel wat begon te merken, best wel moe en soms wat misselijk. Maar goed dat hoort erbij. Maandagmiddag was hij dan ook weer thuis waar hij erg blij mee was. Hij zei dan ook tegen mijn schoonzus...Loekie, hier gaan we toch nooit spijt van krijgen en doelde daarmee op hun schitterende appartement.
Dinsdag 25 augustus...
Afspraken in het ziekenhuis en hij voelde zich moe en wat beroerd.
Woensdag 26 augustus...
Hij kreeg last van diarree waarbij hij zo'n beetje helemaal leeg liep. Ook 'klaagde" hij over zn peacemaker dat hij die "voelde" en nu moet je weten dat hij echt geen pieper was dus wanneer hij iets aangeeft dan is het echt wel geloofwaardig. Mijn schoonzus liet dan ook de huisarts komen en in de tijd dat de huisarts er was klapte hij in elkaar op weg naar de wc. De huisarts besloot om hem met een ambulance terug te laten brengen naar het ziekenhuis. Waar ze moeite hadden om een infuus aan te brengen daar hij helemaal was uitgedroogd! Na bloedafname e.d werd duidelijk dat hij een bacterie had opgelopen en dat hij bloedvergiftiging had. Hij kreeg een flinke dosis medicatie en even leek het erop dat het aansloeg.
Maar de pech sloeg toe en hij kreeg er een longonsteking bij, eerst één en daarna ook nog aan de andere kant! Hoeveel pech kan je hebben. Maar vooralsnog leek wederom de medicatie aan te slaan.
Mijn schoonzus was blij dat hij in goede handen was. Na gesprekken met de arts te hebben gehad bleek dat ze hem liever niet aan de beademing wilde leggen omdat daarvan je spieren slap worden en hij had nog een lange behandelweg te gaan waar hij voor op krachten moest zijn. Maar het was niet uitgesloten dat ze uiteindelijk toch op beademing over moesten gaan. Mijn schoonzus ging savonds naar huis en kreeg rond drie snachts een telefoontje van het ziekenhuis dat ze hem toch aan de beademing hebben moeten leggen. Hij was te onrustig.
Donderdag 27 augustus...
Mijn schoonzus ging met haar dochter weer naar het ziekenhuis waar hij dus nu aan de beademing lag. Dit was best wel even schrikken natuurlijk maar met het idee dat zijn lichaam nu niet tegenvocht was er hoop dat de medicatie in alle rust kon gaan aanslaan.
Maar alles was minder waar....het lichaam liet het in no time afweten.
16.30 uur...
We kregen een telefoontje van mijn andere schoonzus die ons vertelde dat het niet goed ging en dat hij was opgenomen vanaf gisteren. En dat er heel veel mis was en dat hij inmiddels aan de beademing lag. We schrokken hier enorm van maar gingen er niet van uit dat levensbedreigend zou zijn. Hij was tenslotte in goede handen.
19.30 uur...
Wederom mijn (andere) schoonzus die belde...Onze zwager was overleden......
HOE DAN????? Dat kon toch niet? Hij was pas begonnen met de behandeling! Zoveel vragen.....
Het bleek dat zijn lichaam het liet afweten en dat het de vele complicaties niet aankon. Uiteindelijk hield de peacemaker hem nog in leven. Hij is overleden in het bijzijn van zijn gezin; vrouw, dochter en zoon en van zijn broer met zijn vrouw.
Omdat we in Amsterdam waren zijn we diezelfde avond laat nog bij Loekie langsgegaan. Ze wonen tenslotte redelijk om de hoek van waar wij zaten. Stef wilde gewoon even langs zijn zussie.
Wat een ongeloof...nog niet te bevatten! Voor drie weken terug wist hij nog niet eens van de tumor! En hij was zo positief en optimistisch!
Zaterdag 29 augustus...
De familie mag afscheid nemen...
Pffff...heftig wanneer je daar je zwager ziet liggen die er gewoon voor wilde gaan! Hij had nog zoveel om voor te strijden...en dat wilde hij dan ook aangaan, de strijd! Maar hij heeft stomweg gewoon niet eens de kans gekregen! Voor anderhalve week geleden zaten we nog met hem te lachen en zag alles er hoopvol uit!!!
Dinsdag 1 september...
Wederom afscheid nemen maar dit keer ook voor vrienden, kennissen, collega's.
Was erg aangrijpend en vreselijk triest.
Donderdag 3 september...
De dag van de crematie...
Tjonge wat een mensen!!! Heel erg fijn! De plechtigheid was mooi voor zoiets mooi kan zijn. Mijn schoonzus heeft gesproken en ook hun dochter...zo trots op hun.
We sloten af met een hapje en een drankje en gingen daarna met de familie mee met Loekie naar huis waar we nog flink hebben na zitten praten. En nog de foto presentatie terug keken.
Laat gingen we pas weg.
Het is nu zondag 6 september dat ik dit schrijf en het besef is er eigenlijk nog niet! We hebben definitief afscheid genomen van onze zwager maar het is nog niet te bevatten!
Morgen ga ik weer "gewoon" naar het werk waar ik zo'n zin in had maar dit trieste gebeuren hakt er toch wel flink in. Je moet weten dat wij best een vrij sterke familieband hebben! Eens in de twee jaar gaan we dan ook met de kerst met zn allen ergens in Duitsland of België in een groot huis/(voormalig) hotel zitten en hebben de grootste pret met elkaar. Ook de vakanties komen we elkaar vaak genoeg tegen in Spanje. Ja...onze band is echt wel hecht te noemen! En dat zal altijd zo blijven!
Het is zoals dit gedicht zegt....
ik doe drie stappen voorwaart en doe er vijf terug!
