Personal....

Mijn leven tot nu in een notendop!

48 jaar geleden werd ik geboren in Harderwijk. Ik was het 3e en laatste kind van mijn ouders en had nog 2 oudere broers. We scheelden ieder 4 jaar. Mn oudste broer Donny was dus 8 jaar ouder en mn jongste broer Andy was 4 jaar ouder dan mij.

Toen ik 2 was verhuisde we naar Amsterdam waar ik een fijne jeugd heb gehad en waar het mij aan niets ontbrak. We hadden een moeder die voor ons thuis was en een vader die zijn eigen bedrijf had (plaat en spuit werkerij) en die altijd hard werkte om het ons aan niets te laten ontbreken.

Zo gingen we elk jaar op vacantie en wist ik niet beter als dat ik uit een liefdevol gezin kwam.

Ik leerde Stef kennen toen ik net 18 was en trok al vrij snel bij hem in, hij was toendertijd 23 en woonde al op zichzelf in een oud huis in Adam West, zo oud dat er zelfs geen douche inzat!

Wat achteraf juist wel goed was want zo kwam ik dus nog geregeld bij mijn ouders over de vloer om te douchen en natuurlijk voor een lekkere warme maaltijd waar het bij ons nog wel eens aan ontbrak! ;-)

Intussen werkte ik al 3 jaar fulltime en was ik een skool dropout!

We verhuisde naar een woning in Adam Oost en hadden het leuk voor elkaar.

Beide werkten we en ik raakte zwanger, wat een bewuste keuze was!

Op mijn 23e werd ik moeder van onze eerste zoon Patrick.

Mijn moeder was vanaf de dag dat hij geboren werd gek op hem! (Ze was er dan ook bij!)

Inmiddels waren mijn beide broers het verkeerde pad op gegaan in Amsterdam en mijn oudste broer kwam in het wereldje van harddrugs terecht en mijn jongste broer eigenlijk ook maar dat veranderde bij hem na een paar jaar in een leven met alcohol en dan voornamelijk bier! 

Het contact met mijn broers werd daardoor ook minder en zo nu en dan zagen we elkaar nog wel doordat we bij elkaar in de buurt woonde.

Het was voor mijn moeder hartverscheurend om mee te moeten maken dat ze de grip op haar beide zoons kwijt was hoeveel ze ook van ze hield! En dat ze van ze hield daar twijfelde niemand aan!!!

Mijn vader daarentegen was een stuk harder en kon toen al "goed" afstand nemen, iets wat natuurlijk botste in hun relatie! 

Toen we dachten dat we het leuk voor elkaar hadden, we hadden immers een kind, een hond en een kat en beide werk, toen kregen we het slechte nieuws te horen dat mijn moeder ongeneeslijk ziek was en na nog een operatie te hebben ondergaan, ze had slokdarm kanker, was er geen behandeling meer mogelijk. Ze heeft nog een mooie reis met mijn vader gemaakt naar o.a Australie waar haar zus en haar hele familie woont en genoot van Patrick, haar enige kleinkind!

Op 4 april 1991 heeft zij euthanasie gepleegd nadat we nog goede gesprekken hebben gehad en toch naar het afscheid toe hebben kunnen leven. Ik was toen bijna 25 jaar! En 3 dagen later werd Patrick 2 jaar! Achteraf ontzettend blij dat ze nog heeft mee mogen maken dat ze Oma was! Wat was ze trots! 

Met dat mijn moeder overleed veranderde het contact met mijn vader! Na een huwelijk van ruim 30 jaar had hij 2 weken na mijn moeders overlijden alweer een nieuwe "vriendin". Ik mocht hier niks van vinden want zoals hij zei; ik heb mn eigen leven en ik heb Stef en Patrick.

Rouwen om mijn moeder mocht ik dan ook niet want ik was "maar" mn moeder verloren en hij zn vrouw! De dag van crematie moest dan ook het hele huis worden leeggehaald wat mijn moeder haar spulletjes betrof! Echt op dezelfde nog van crematie! En na een korte periode was dan ook het huis totaal veranderd. Na het overlijden van mijn moeder druppelde dan ook de verhalen mijn kant op dat mijn moeder geen makkelijk leven heeft gehad, iets wat totaal aan mij voorbij was gegaan en waar ik me op de dag van vandaag nog "schuldig" over kan voelen. Waar was ik dat ik dat allemaal niet "gezien" en gemerkt had! Ik kan alleen maar bedenken dat mijn moeder mij wilde beschermen en daarom nooit iets liet blijken!

We verhuisde een jaar later naar Almere waar we een éénsgezinshuisje konden krijgen en pakte de draad weer op. Huisje, boompje, beestje! Het contact met mn broers was toen al minimaal.

Als ik al iets hoorde van of over hun dan was het meestal slecht nieuws. Lang heb ik geprobeerd de familie bij elkaar te houden maar dat ging niet lukken. Ik had mijn gezin en mijn broers hadden hun eigen leven en ook het contact met mijn vader verliep stroef! 

In oktober 1993 werd onze jongste zoon Sebastiaan geboren en we konden ons geluk niet op!

In december van dat jaar kwam hij met het RS virus in het ziekenhuis te liggen en we vierden oud en nieuw dan ook in het ziekenhuis! Mijn vader en zijn vriendin waren er ook elke dag! 

Hij woonde op een gegeven moment ook in Almere en hadden toendertijd nog redelijk contact.

Tot hij op een gegeven moment naar België verhuisde en ik een kerst anex verhuiskaart kreeg! 

Ik ben er nooit geweest! En het contact was er dan ook niet meer! 

Jaren gingen voorbij en de kids werden ouder. Ik was net als mijn moeder een "huismoeder" waarbij de kids gewoon tussen de middag thuis hun sneetje brood aten en waar om 4 uur een kopje thee met koekje klaar stond. Op hun basisschool begon mijn "toekomst" doordat ik overblijfmoeder en later coördinatrice werd van de overblijf. Dit was mijn eerste stap naar een opleiding die mij werd aangeraden door de directrice toentertijd.

Op mijn 40e ging ik weer terug de schoolbanken in en 4 jaar later was ik 2 diploma's rijker en mocht ik mijzelf een onderwijsassistente op niveau 4 noemen. Waar ik nu nog steeds beretrots op ben! Inmiddels ben ik alweer aan mijn 5e jaar begonnen bij de leukste basisschool van Amsterdam waar ik full time werk! ;-) 

Stef zijn moeder kwam ik de tussentijd toch wel vrij onverwachts te overlijden en was daar kapot van! Zo ook zn vader, die de draad weer probeerde op te pakken na het overlijden van mijn schoonmoeder.

Mijn oudste zoon had zijn VMBO diploma gehaald en ging voor de vervolgopleiding Vrede & Veiligheid waar hij ook voor slaagde. Hij kwam daarna bij Defensie terecht bij het onderdeel "Pantser infanterie". Hij was 17 toen hij al werkzaam was bij Defensie.

In 2008, hij was toen net 19, werd hij uitgezonden voor de 1e keer naar Afghanistan waar hij 4,5 maand heeft gezeten. Het was een heavy uitzending waarbij veel Nederlandse militairen bij om kwamen. Het idee dat hij als pantserinfanterist op de troepen vooruit ging buiten de poorten van de kampen was voor ons achterblijvers een vreselijke tijd! 

In diezelfde periode van 2008 zou mijn schoonvader dan eindelijk deze zomer naar onze vakantie bestemming Rosas in Spanje komen na lang aandringen van ons! 

Hij nam onze jongste zoon Sebastiaan (toentertijd 14 jaar) mee in het vliegtuig omdat hij het enige kleinkind was wat nog nooit had gevlogen! ;-)

Wij, Stef en ik, zouden 2 dagen later volgen met de auto. Mijn schoonvader zat met Sebastiaan in een appartement gelegen aan het strand en Spanje was net kampioen met voetbal geworden!

Ze zaten 10 minuutjes van onze camping af en we hadden plannen genoeg. Zo wilde we mijn schoonvader dus laten zien waar we elk jaar naartoe gingen en waarom het ons daar zo beviel.

Stef en ik stonden de auto in te laden en zouden in de middag gaan rijden, op naar Rosas.

Totdat de telefoon ging en ik mijn jongste zoon aan de lijn had, die mij vertelde dat Opa op het strand van Rosas was overleden!!!!

Het was een ware hel waar we in terecht kwamen! Gelukkig werd onze jongste zoon opgevangen door mensen die we (al jaren) kenden van een andere camping en van het strand en die onze zoon de eerste uren na overlijden en de dag daarna heeft bijgestaan in het ziekenhuis en op het politiebureau in Rosas! Doordat Sebastiaan nog minderjarig was zou hij eigenlijk op het politiebureau moeten blijven ware het niet dat deze geweldige mensen voor hem hebben getekend en waarna hij met hun mee mocht naar hun camping! Blijf deze mensen mijn hele leven dankbaar!!!

Hij vloog dan ook een dag later met deze mensen mee terug naar Nederland, die stomtoevallig een vlucht naar Nederland hadden staan vanwege een bruiloft als ik mij goed herinner.

Top geregeld ook door de ANWB.

Maar ik moest dus heel Stef zn familie gaan bellen om te zeggen dat hun vader was overleden in Spanje! In eerste instantie dachten ze allemaal dat er wat met mijn oudste zoon aan de hand was, die zat immers in een oorlogsgebied!

Iedereen was of op vakantie of waren aanstalte aan het maken om op vakantie te gaan, het was immers eind juni!

Mijn oudste zoon kreeg ik al vrij snel aan de telefoon, hij was buiten het kamp actief en ik moest hem vertellen van zn Opa, ik heb die jongen nog nooit zo kapot horen gaan! Hij had verwacht dat zn Opa hem trots na 4,5 maand op zou staan te wachten op het militairen vliegveld in Eindhoven! 

Defensie had het super voor hem geregeld en hij was met de uitvaart dan ook terug in Nederland! Waar hij keurig netjes in Defensie pak afscheid nam van zijn Opa. Zo trots was ik op hem! En keerde een week later weer terug naar Afghanistan om zijn uitzending af te ronden. Wat natuurlijk niet makkelijk was!

Het terugkeren van Opa, mijn schoonvader uit Spanje verliep ook niet zoals het zou moeten! De dag dat Opa weer op Schiphol zou arriveren mochten wij, de familie, erbij zijn om hem op te wachten.

Met dat we daar als familie zaten te wachten in het uitvaart gedeelte van Schiphol verstreken er uren. Mijn schoonvader zijn laatste vlucht zou allang zijn geland en wij zouden hem dan ook allang moeten hebben gezien! Na verloop van tijd werd het toch wel wat vreemd waarop wij vroegen waarom het zo lang moest duren. Waarop de man in kwestie zei dat er "calamiteiten" op Schiphol waren en dat wij nog wat geduld moesten hebben. Maar na verloop van tijd kwam diezelfde man ons toch maar vertellen dat de kist met mijn overleden schoonvader KWIJT was!!!!! Ik meen het! De kist was kwijt! Ze konden zien dat de vlucht waarmee de kist uit Spanje kwam geland was maar niemand kon vertellen waar de kist was! Er werd ons aangeraden naar huis te gaan en als hij "gevonden" werd zouden wij gebeld worden. Wij gingen allemaal naar mijn schoonzus haar huis in afwachting van een telefoontje. Maar het telefoontje bleef uit en zo ging ieder verontwaardigd naar ons eigen huis. Midden in de nacht werden we gebeld...ja hoor ze hadden de kist gevonden! Hij stond in een container waarvan ze dachten dat hij leeg was!!!! De volgende dag stonden we er dus weer met de hele familie op Schiphol! Het was te gek voor woorden! En de schuld werd door iedereen op elkaar afgeschoven. Uiteindelijk hebben we het erbij laten zitten en was Opa gelukkig weer terug in Nederland! Maar wanneer je dit verhaal verteld dan geloof je het zelf bijna niet eens! 

Onze jongste zoon heeft hierdoor een flinke moeilijke periode gehad en heeft het eigenlijk tot de dag van vandaag nog niet volledig verwerkt! Wel heeft hij zijn VMBO diploma gehaald maar heeft totaal nog geen idee wat hij wilt gaan doen! Hij is een echte "straat" jongen met de hart op de juiste plek maar die totaal nog niet bezig is met zijn toekomst. Ik blijf hopen en ervan uit gaan dat dit wel goedkomt! 

De tijd zal het uitwijzen.

In 2009 kreeg ik telefoon van de Gemeente Amsterdam.

Ik kreeg te horen dat mijn oudste broer, die inmiddels in een verzorgingshuis woonde en al een paar jaar "clean" was, was overleden op 52 jarige leeftijd.

Ook kreeg ik te horen dat mijn vader hier niet voor op wilde draaien daar mijn broer geen overlijdingsverzekering had! Het werd een gemeente uitvaart waar ik samen met het verzorgingshuis de beslissingen heb genomen die er genomen moesten worden!

Mijn vader is toen komen kijken toen mijn broer in zijn kist lag en onze jongste zoon hoorde hem zeggen; ik kom alleen maar kijken of het inderdaad mijn zoon is! En hij is dan ook niet naar de dienst geweest waar ik nog gesproken heb en die achteraf toch "mooi" was. Zelfs mijn broers dochter was aanwezig wat ik erg fijn vond. Ook al heeft zij haar vader nooit gekend. Hij leefde immers zijn "eigen" leven! 

Een jaar later kwam Stef zn broertje op 43 jarige leeftijd te overlijden nadat hij bij ons in Rosas op vakantie was geweest! Wat niet zo leuk eindigde want ook hij leefde zijn eigen leven alleen en deed dingen waar wij niet achter stonden. Zoals drinken totdat je niet meer weet wat je doet. Dit leidde dan ook naar een grote ruzie in Spanje waar we hem toch nog "goed" op de terugweg zette en waar ik dan ook een sms-je over kreeg toen we allemaal weer terug in Nederland waren! Hij begreep mijnvwoede uitbarsting, die ik overigens nooit eerder had gehad en nam mij niks kwalijk en hij vertelde dat hij het leuk had gehad en dat hij volgend jaar weer zou komen. Waar Stef en ik onze bedenkingen natuurlijk over hadden! ;-) 

Maar zover zou het nooit komen want 2 mnd na de vakantie lag hij onverwachts dood in zijn huis! Echt een horror verhaal! Waar ik voor de rest niks over zal vertellen! 

Mijn oudste zoon ging op zichzelf wonen in 2009 in Amsterdam, in een tof appartementje met een gaaf uitzicht op het Erasmuspark en de Erasmus gracht voor zijn huiskamerraam! Echt heel gaaf! 

Hij begon met de spulletjes van Opa die bij zijn overlijden en het huis leeghalen anders weg had gemoeten!

Maar ook hier ging het fout!

Er brak brand uit in de boxen beneden op de begane grond en binnen no time stond het trappenhuis zwart van de rook en zat hij als een muis in de val. Hij vluchtte naar zijn balkonnetje waar hij door de brandweer vanaf is gered. Hij werd samen met de buren afgevoerd naar het ziekenhuis en pas de volgende dag zagen wij hoe ernstig het was. Het huis werd onbewoonbaar verklaard en hij moest die periode op de kazerne overnachten of op een Landall vakantiepark waar hij iets mocht huren van de verzekering! Zijn hele huis werd leeggehaald en wat schoongemaakt kon worden werd schoongemaakt en het merendeel werd vernietigd. Met het verzekeringsgeld heeft hij zijn huis daarna ook weer ingericht naar zijn eigen smaak en na een paar maanden woonde hij er weer! Wat een traumatische ervaring. Ben je inmiddels 2x naar Afghanistan geweest (in 2010 voor de 2e keer) en dan sta je doodsangsten uit op je eigen balkon in Amsterdam!

Dat het inmiddels met mij ook niet goed ging dat bleek uit de problemen die ik veroorzaakte en die begonnen waren nu zo'n 2 jaar geleden. Het liep financieel helemaal verkeerd en was bang dat ik daardoor iedereen die mij lief was zou kwijt raken. Ik leefde met hele grote geheimen voor mijn gezin/familie maar die in september jongstleden noodgedwongen uit kwamen. Op de dag waarop ik zogezegd met mijn billen bloot moest stond ik op het Amstelstation perron en door gebrek aan lef ben ik weer teruggekeerd naar de auto. Vanaf die dag ben ik bezig om er weer bovenop te komen. Door deze moeilijke periode weet ik wel wat "onvoorwaardelijke" liefde inhoud. Ben niemand door mijn veroorzaakte problemen kwijt geraakt. Ik kreeg alleen maar begrip voor mijn situatie. Iets waar ik het de dag van vandaag nog moeilijk mee heb! Ik heb toch 2 jaar de goede schijn opgehouden en ging over in de overlevingsmodus! Mijn gezin, Stef en mijn kids die het meest getroffen waren door mijn problemen hebben mij niet laten vallen! Integendeel zelfs! Mijn oudste zoon, die echt reden genoeg had om mij niet meer te willen kennen die trooste mij nog het meest en vertelde mij dat wat er ook gebeurd was, hij niet zonder zn moeder kon! Hij is die avond ook niet van mijn zijde afgeweken en drukte mij keer op keer op mijn hart dat alles goed zou komen zolang we elkaar maar hebben!!! Waar heb ik zo'n kanjer aan verdiend. Moet toch iets goeds hebben gedaan met een zoon zoals hij! Ongelofelijk! Dat ik van mijn gezin hou dat mag duidelijk zijn en dat mijn gezin van mij houd daar ben ik nu ook dan wel achter! Dat ik daaraan twijfelde....

Langzaamaan en met ingeschakelde hulp en met begrip van mijn naaste familie en collega's begon ik aan een traject wat nog lang gaat duren maar waar ik ontzettend blij mee ben. Geen geheimen meer en vanaf nu kan het alleen maar beter gaan! 

Totdat ik 27 januari jongstleden een gemiste oproep op mijn telefoon had en een er een voicemail bericht was ingesproken. Het was vrij onduidelijk en wat ik eruit op maakte was dat het ging over begeleid wonen en dat ik zsm moest terug bellen. Wat ik dan ook meteen deed! Ik kreeg een begeleider van een begeleid wonen project uit Amsterdam aan de telefoon en ik wist bij voorbaat al dat het om mijn jongste broer zou gaan. 

De laatste keer dat ik mijn jongste broer had gezien was in 2009 waar ik hem moest vertellen dat onze oudste broer was overleden. Hij woonde toen nog in zijn eigen huisje. Hij zat toen al in zijn eigen wereld waardoor hij ook niet naar zn broer zijn uitvaart was gekomen! 

Met het telefoontje van deze begeleider dacht ik dan ook dat hij was opgenomen en dat ik daarvan op de hoogte werd gebracht. Niets bleek minder waar. Hij belde mij om te vertellen dat Andy diezelfde ochtend was overleden op 53 jarige leeftijd. De dag ervoor was hij opgenomen in het ziekenhuis omdat hij sterk vermagerd was en de volgende dag zouden de onderzoeken plaats vinden maar voordat dat ook maar enigzins kon beginnen lag hij om 11 uur in de ochtend onverwachts dood in zijn ziekenhuis bed! Waaraan hij is overleden is nu nog niet duidelijk maar ze gaan ervan uit dat mijn broer vol zat met uitzaaiingen van een vorm van kanker. 

Woensdag de 28e januari mochten we hem gaan zien in het Amstelland ziekenhuis waar hij terecht was gekomen omdat de Amsterdamse ziekenhuizen geen plaats hadden! Daar zag ik na jaren ook mijn vader weer en waren uiterst beleefd tegen elkaar, ook omdat de begeleider van mijn broer aanwezig was. Ik kwam daar met Stef voor mijn broer en niet voor mijn vader!

Ik hoorde die dag hoe het mijn broer was vergaan de laatste 2 jaar van zijn leven en schrok hiervan! Ik schrok nog meer toen ik mijn broer mocht gaan zien....er was niks meer van hem over. Zo triest! 

Bij het weggaan uit het ziekenhuis werd WEER duidelijk dat mijn vader zich aan zijn verantwoordelijkheden onttrok en dat het weer een Gemeente uitvaart zou gaan worden, daar ook mijn jongste broer niet verzekerd was! En ook dit keer mocht ik als tussenpersoon en enige familielid hier mee bezig zijn. Mijn vader wilde zich er WEER niet mee bemoeien. Nou moet ik zeggen dat er ook niets mee te bemoeien viel want de Gemeente Amstelveen (omdat mijn broer in het Amstelland ziekenhuis was overleden en dus de Gemeente Amstelveen werd ingeschakeld) hield het nog soberde dan sober! Bij mijn oudste broer was het netjes en goed verzorgd door de Gemeente Amsterdam maar Amstelveen doet het op hun eigen sobere manier.

Gelukkig was er wel de mogelijkheid om in Amsterdam afscheid te nemen van mijn broer.

Dit gebeurde uiteindelijk afgelopen donderdagmiddag op de Nieuwe Ooster. Waar 2 begeleiders uit het begeleid wonen aanwezig waren en mijn schoonzussen en zwager en mijn neefje en nicht en nog een nicht van mijn broer en mij, die ik al jaaaaren niet had gezien en een goede vriend van Stef en mij en mijn gezin en ik. Ik denk zo'n 12 man. Mijn vader zou komen, had hij laten weten, als de kist nog open was! En dat was zo. De tijd ging voorbij waarop de mevr van het uitvaartcentrum mij vroeg of de kist gesloten kon worden want de tijd was voorbij. Waarop ik zei dat mijn vader nog zou komen! Mijn nicht heeft hem toen opgebeld en hij vertelde dat hij toch niet de mogelijkheid zag om langs te komen!!!!! WEER schitterde hij dus in zijn afwezigheid! Om je rot voor te schamen!

Maar ergens wist ik het wel dat hij niet zou gaan komen! ONGELOFELIJK! 

Diep maar dan ook diep triest!

En net wanneer ik dacht dat het niet erger kon gingen Stef en ik gisteren langs het begeleid wonen huis waar mijn broer dus zijn laatste 1,5 jaar heeft doorgebracht en gingen we wat persoonlijke spulletjes ophalen! Bij aankomst zagen we al dat het een "gewoon" flatgebouw in de bijlmer was.

Wij moesten even wachten op de mevr. die ons ging begeleiden.

En met het wachten kregen we al een heel naar gevoel. Het was er zo vies en zo onhuiselijk en de moed zonk in onze schoenen. Het was er net een gevangenis met tralies voor de ramen en alle deuren hermetisch op slot! Nou..dat beloofde wat.

De mevr. ging ons uiteindelijk voor naar mn broer zn kamer en bij het opendoen ervan wilde Stef en ik eigenlijk meteen alweer weg! Zo vies, zo smerig! En zo triest! Hij had werkelijk niks meer dan een tv-tje, een draagbare cd speler en wat kleren! Dat waar ik voor kwam, foto's ofzo was er allemaal niet! Wij mochten de persoonlijke papieren (waar we voor kwamen) ook nog niet meenemen want die moesten eerst nog door iemand van het huis bekeken worden! De kleren van mijn broer stelde Stef voor om naar het Leger des Heils te brengen. Dit vond zij maar vreemd want het word normaal gesproken weggegooid. Zij wilde de moeite niet nemen! Waarop Stef zei dat je ze ook kon bellen en dan word het opgehaald! Nou als wij die moeite wilde doen prima maar zij ging het niet doen. Met dat wij bezig waren met mijn broer zn spulletjes begon zij ook te "helpen" door alles in vuilniszakken te proppen! Ik had het gewaardeerd als zij ons even alleen had gelaten en ons ons gang hadden laten gaan! Heel vreemd.

Stef en ik zeiden al tegen elkaar dat hij het in de gevangenis nog beter zou hebben! Wat een trieste bedoening! Nee, ik ging er met een vreselijk gevoel weg! Echt heel erg dat hij daar de laatste 1,5 jaar heeft moeten doorbrengen! Dat gun je niemand, echt niet!!!!! 

Zoals ik al begon met mijn verhaal...dit is zo'n beetje mijn leven in een notendop!

Ik ben angstig om dichterbij de 53 jaar te komen doordat mijn moeder niet ouder is geworden dan 53 en mijn oudste broer 52 was toen hij overleed en mijn jongste broer ook 53 was toen hij overleed.

Ik heb afgesproken dat ik 53 oversla en dat ik een feestje geef bij 54!!!!

Dat ik nog een lange weg te gaan heb met mijn "problemen" neem ik voor lief.

Ik heb er alle vertrouwen in dat alles wat dat aangaat wel weer goed komt.

Zolang ik mijn gezin en mijn schoonfamilie maar om mij heen heb.

Want ik zou niet weten wat ik zonder hun moest! 

Het is een vreselijk lang verhaal geworden maar ik ben blij dat ik het opgeschreven heb.

Misschien dat jullie nu meer snappen van de flarden die ik tot nu toe plaatste op FB en op Instagram! 

Xxxx