maandag 12 januari 2015

Ter nagedachtenis....hoe oneerlijk het leven kan zijn...

Lieve Wolmet,

Ik leerde je kennen als een leerkracht bij mijn kinderen op de basisschool.
O.b.s de Piramide in Almere. Ik liep daar rond als moederzijnde en manusje van alles en was erg betrokken bij de school. Later was ik dan ook overblijfmoeder en overblijfcoordinatrice. 
Sebastiaan mijn jongste zoon (nu 21) zat bij jou in groep 8 en er was dan ook geen twijfel over mogelijk of ik ging dat jaar ook mee op kamp, als ouder zijnde.
Sjonge wat hebben we een lol gehad, toen we dachten dat de kids lagen te slapen...
Ook hebben we serieuze gesprekken met elkaar gehad.
Ik spreek nu van zo'n 10 jaar geleden toen jij een jaar of 34 was.
Je wilde toen al zoveel en je had bijna de hoop op geluk (lees: huisje, boompje, beestje) opgegeven.
Voor het krijgen van kinderen had je tenslotte toch ook een vriend nodig en daar ontbrak het op dat moment aan.
Je stond volop in het leven en genoot ervan.
Het contact werd minder toen Sebastiaan naar het voortgezet ging en toen ik een opleiding ging volgen (als onderwijsassistent)
Ik volgde je zijdelings en vernam dat je de liefde van je leven ontmoet had via internet ;-)
It was ment to be....
Intussen waren er alweer wat jaartjes verstreken en de grootste wens om moeder te worden daar werd aan gewerkt. Gelukkig wilde je grote liefde ook kinderen.
Maar jammer genoeg liep dat niet zoals je zou willen en het moederschap bleef uit.
En aangezien je leeftijd begon er een klok te tikken. IVF wilde ook niet lukken en het ziekenhuis vertelde je dan ook dat er echt geen kinderen voor jullie inzat.
Hier was je kapot van en ontroosbaar. Na deze vreselijke mededeling door het ziekenhuis kwam een jaar later het geweldige nieuws dat je alsnog "spontaan" zwanger was. En je grootste wens ging in vervulling....je werd moeder van een geweldige zoon. En als klap op de vuurpijl werd je een jaar later nogmaals moeder....je noemde je jongens "cadeautjes" en wat was je blij met ze. Heel Facebook was gevuld met foto's van je mannen en hoe trots je op ze was! 2012 besloot je te trouwen met de liefde van je leven en het geluk kon niet meer stuk. Wie had dit nou verwacht toen we zo zaten lol te trappen tijdens het kamp met groep 8.
Huisje, boompje, beestje....2014...Jullie besloten dat het tijd was om groter te gaan wonen en kwamen jullie droomhuis tegen waar jullie je nu eigenaars van mogen noemen. De verkoop van het huidige huis ging heel erg voorspoedig en 2015 ging dan ook jullie jaar worden waarin jullie in jullie nieuwe huisje gingen wonen. Het kon allemaal niet beter. Zulke leuke vooruitzichten.
Totdat je je in november niet lekker voelde en naar je huisarts ging omdat het maar bleef aanhouden de klachten. Je bent door de hele molen gegaan en de dokters hadden geen idee wat er aan de hand was. Na verloop van tijd toch ook maar een scan en daar zou je een paar dagen later de uitslag van krijgen. Maar vanaf dat moment ergens in december is het alleen maar dramatischer geworden en stond er op je voicemail dat je nog diezelfde dag moest terugbellen met het ziekenhuis!
Zelf wist je al dat dit foute boel was. Het balletje is toen gaan rollen en niet in positieve zin.
Het bleek dat je een agressieve vorm van uitzaaingen had en ze konden je niet vertellen waar de "haard" nou zat! 
We hadden nog wat contact op Facebook en op vrijdag 2 januari stuurde jij mij in een pb'tje dit;

"Gisteren hadden we een lange dag in het AvL en dat is in dit geval geen goed nieuws. Het hele kleine uitzaaiingkje in m'n lever is uitgegroeid tot een heleboel uitzaaiingen, die ergens van een hele aggresieve bron komen. De artsen hebben nog maar zelden zoiets meegemaakt. Ze weten dus nog niet waar 't vandaan komt, maar wel dat het heel aggressief is. Dat kan betekenen dat een chemo de uitzaaiingen ook weer explosief laat krimpen of terugdringt. Doet ie dat niet, dan gaat het nog maar over een paar weken volgens de arts... Het verhaal wordt steeds slechter helaas... Volgende week woensdag terugkomen. Die chemo heb ik dus gisteren gehad. En er is wederom een biopt genomen om te kijken of het afgenomen weefsel nog meer info kan bieden. ❤️"

Verslagen was ik toen ik dit las en dacht eigenlijk alleen maar aan je kids waarvan de dokters zeiden dat je die ook niet zou kunnen krijgen. Ik schreef je dan ook terug dat je zelf wel wist dat NIKS onmogelijk was en dat je de kracht uit je mannen moest halen.
Je was er klaar voor om de strijd aan te gaan maar je hebt de mogelijkheid niet eens meer gehad om te strijden.
Je overleed namelijk een dag later op zaterdag 3 januari.

Daar waar ik nog dacht dat het met die "paar weken" wel zou los lopen dat was dus nog niet eens een dag! 

Lieve Wolmet...vandaag 12 januari was de uitvaart en jeetje wat een mensen waren er. De zaal was veel te klein! Je was een enorm geliefd persoon en het gemis zal voor iedereen onvoorstelbaar groot zijn.
Je jongens die nu 4 en 3 jaar zijn die zaten tijdens de dienst en tijdens de speechjes "gewoon" te spelen. De dienst werd gefilmd en in de uitnodiging werd aan iedereen gevraagd een anekdote of foto o.i.d mee te nemen en in een mooie kist te deponeren voor de jongens voor als ze groter zijn. 
Wat ik een enorm mooi idee vind. Ik weet dan ook zeker dat je nooit maar dan ook nooit vergeten zult worden.

Het leven is zo ontzettend oneerlijk....gelukkig heb je uit het leven gehaald wat er voor in je in zat. En heb je intens genoten van het leven. Het is alleen zo verdomde jammer dat je door deze verschrikkelijke ziekte niet meer de kans krijgt om nog meer te genieten van het leven.
Je mocht niet ouder worden dan 44 jaar! 

Het is nog steeds niet te bevatten en ben er gewoon kapot van.

Lieve Wolmet R.I.P

Voor iedereen....pluk de dag en leef VANDAAG! 

Ps Wolmet was een blog gestart vanaf het moment dat ze hoorde dat het foute boel was. (13 december) Dit om het van haar af te schrijven. Het was de bedoeling dat ze dit ging bijhouden maar jammer genoeg is ze niet verder gekomen dan 1 blogpost.
Mocht je het aangrijpende verhaal willen lezen dan kan dat hier


20 opmerkingen:

  1. Jeetje wat heftig :( gecondoleerd lieve mandy! Idd, pluk de dag en wees dankbaar voor elke dag die je hebt, want niemand heeft je morgen beloofd!!!! Sterkte mandy en mooi dat je deze blogpost hebt neergezet. Ik vind het een mooi gebaar naar Wolmet toe!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik zit vol verbazing te lezen... Ohw nee, wat een drama. Poeh! Ik vind het mooi dat je haar hier nog een plekje geeft!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Heel heftig die arme vrouw :( heel veel sterkte mop

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Iemand verliezen is nooit leuk..Heel veel sterkte toegewenst!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Met een brok in mijn keel heb ik dit gelezen en moest ook even een traantje weghalen. Wat een verhaal zeg. Zo mooi dat ze toch nog 2 gezonde zoons heeft gekregen. Eindelijk had ze het allemaal voor elkaar en dan gebeurt dit die vreselijke ziekte, wat erg. Voor jouw en ook voor iedereen en zeker haar zoons en en man wens ik sterkte toe in de toekomst. Xxx

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Tja Lonneke...inderdaad net alles voor elkaar en ze zouden binnenkort in hun nieuwe huis trekken! Ze mocht het niet meer meemaken! :( Dank je moppie Xxx

      Verwijderen
  6. Pff meid met tranen in mijn ogen heb ik dit gelezen. Wat afschuwelijk! Wat een lieve vrouw leek het me en wat ontzettend jammer dat ze niet langer van haar zoons en moederschap heeft mogen genieten en ook niet eens de strijd heeft kunnen strijden. Het leven is hard en oneerlijk dat blijkt weer. Je hebt het enorm mooi verwoord en ontzettend knap lief en dapper dat je er een artikel aan weid! Heel veel sterkte! Knuffel xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Gecondoleerd...

    Ik heb echt zitten janken tot en met over je gevoel wat je met ons deelt. Het is oneerlijk hoe de wereld is verdeeld.

    En wat je zegt:
    Leef vandaag!

    BeantwoordenVerwijderen
  8. wat heftig. :( nog gecondoleerd.. de wereld is inderdaad oneerlijk. heel veel sterkte.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Sandra Valkenburg13 januari 2015 om 19:06

    Met tranen in mijn ogen dit gelezen, en wil ik nu iets schrijven....maar wat........er zijn geen woorden voor die enig sinds de lading dekken van deze ongelofelijke oneerlijke gebeurtenis,
    Heel veel sterkte lieve Mandy, voor jou en je gezin.
    Maar natuurlijk ook voor het gezin van Wolmet. <3
    XXX

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Tjonge Mandy, Wat verdrietig voor je, maar natuurlijk vooral voor dit hele jonge gezin, wat hun vrouw en mama nu voor altijd moet missen.. Je hebt het prachtig beschreven, en ook heb ik, het stuk wat Wolmet heeft geschreven over deze aangrijpende gebeurtenis gelezen en het greep mij behoorlijk aan....44 jaar is inderdaad veel te jong om afscheid te moeten nemen van het leven...en dit soort dingen zijn echt niet eerlijk..
    Sterkte, xx Petra

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Tja heftig he Petra! Heel oneerlijk....daarom...pluk de dag! Xxxx

      Verwijderen

linkwithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...