Note: In Nederland is sinds 1990 formeel een veteraan een voormalige militair of een voormalig gemilitariseerde burger met de Nederlandse nationaliteit die het Koninkrijk heeft gediend onder oorlogsomstandigheden of tijdens vredesoperaties.
Sommige van jullie weten misschien dat mijn oudste zoon, nu 25 jaar, militair is.
Na de basisschool heeft hij zijn VMBO diploma gehaald en heeft daarna de opleiding Vrede en Veiligheid gevolgd omdat hij nog te jong was om direct na het voortgezet onderwijs te solliciteren. Deze opleiding was best pittig en van de weinige die hiervoor slaagde was hij er één van!
Na deze opleiding kon hij met zn 17 jaar meteen terecht bij Defensie en daar starte toen zijn AMO (Algemene Militairen Opleiding), hij kwam terecht bij de Landmacht bij Pantser Infanterie.
Patrick...door de gate, aan de andere kant van het raam. (De linker...met de grote glimlach!)
Geen weg meer terug...
Ik lach wel....maar wat heb ik gehuild....(toen hij eenmaal weg was!)
Het duurde niet lang voordat zijn eerste uitzending een feit was. Ik was het hier niet helemaal mee eens omdat hij net 18 was. Hij werd in Afghanistan 19! Vond het wel erg jong! Maar goed...in 2008 vertrok hij voor 4,5 maand naar Afghanistan. Naar Deh Rawod. Het was een hele heavy uitzending waar veel in is gebeurd. Als Pantser Infanterist word je zeg maar op de troepen vooruit gestuurd om te verkennen. En hij was dan ook vaak van het "veilige" kamp af! Vol bepakt met temperaturen van rond de 45 graden! Buiten dat het ontzettend gevaarlijk was was het ook een cultuurshock voor deze jonge militairen. Van "alles hebben" terug naar "niets". Kinderen waren daar al blij met een pen die ze van de militairen kregen. Heel dubbel...
Tijdens zijn eerste uitzending...veel buiten het "veilige" kamp! Middelste foto is Patrick de voorste en de rechtse foto staat hij met verband om zijn arm. (Links)
Ook heeft mijn zoon met deze uitzending echt voor zijn leven gevreesd en dachten zijn collega's dat hun hele groep het niet overleefd hadden toen er een koala (een Afghaans huis met hoge muur eromheen) in lichte laaie stond en de hele munitie voorraad "ontplofte".....Mijn zoon heeft moeten vluchten voor de munitie die hierbij afging. Kogels en bommen gingen alle kanten op! Het enige wat hij daarna nog had waren de slippers en de kleren die hij op dat moment droeg. Alles is in rook opgegaan en uiteindelijk heeft iedereen het overleefd. Wonder boven wonder.
Heavy......
Tijdens deze uitzending zijn er ook Nederlandse slachtoffers gevallen en heeft mijn zoon in verschillende ere hagen gestaan om op de militaire manier hun respect te tonen bij het inladen van de kisten die terug naar Nederland werden vervoerd. Gevolgd met een fly over.
Trots....
Pas bij de medaille uitreiking door Koningin Beatrix die volgde na verloop van tijd weer terug te zijn in Nederland, besefte mijn zoon zich pas dat ook hij dit had kunnen zijn! Of één van de militairen die blijvend invalide is door het missen van een been o.i.d. Dit besef kwam toen pas echt aan en een moeilijke tijd volgde! Als je 4,5 maand in een spanningsveld hebt geleefd dan is alles wat je terug in Nederland moet doen maar saai en hij zocht naar avontuur.....
Na zijn uitzending viel zijn eenheid uit elkaar en kwam hij bij Logistiek terecht en kreeg hij in 2010 weer te horen dat hij voor een tweede keer voor 4,5 naar Afghanistan werd uitgezonden maar dan in zijn Logistieke hoedanigheid. Hij kwam op Kamp Holland terecht en hoefde daar als logistiek medewerker het kamp niet af. Dit was een tegenvallertje, hij vond het maar "saai" maar wij (de achterblijvers) waren er wel blij mee natuurlijk. Een stuk "veiliger"! Om toch "bezig" te zijn is hij daar gaan trainen en kwam na 4,5 maand als een beest terug! Dat het mogelijk is in 4,5 maand...mijn god! Ik herkende mijn eigen zoon amper. Zijn werkzaamheden daar bestond uit helikopters bevoorraden e.d.
3 hele minuten live contact vanaf de kazerne op een midtermdag! Was wel heel leuk maar 3 minuten....
Ook na deze uitzending was er een medaille uitreiking en dan ben je toch wel heeel erg trots hoor als moeder zijnde! Niet alleen ik was trots natuurlijk, ook zijn vader en broertje. Hoe het is als familie van een uitgezonden militair is niet te beschrijven...heeeel lastig. Met de "buitenwereld" valt er niet goed over te praten tijdens de uitzending. Wat je vaak terug krijgt zijn de woorden: ach...hij heeft er zelf voor gekozen...maar als achterblijvers kies je daar niet zelf voor en het begrip is er dan vaak ook niet! Tijdens de eerste uitzending was ik erg actief op een forum voor vriendinnen/vrouwen/moeders van militairen die uitgezonden waren en daar heb ik nog de meeste steun aan gehad! Met sommige heb ik nu nog contact. Zij wisten precies wat je meemaakte! Nee wat dat betreft kan Nederland nog veel leren van Amerika, die hun militairen ALTIJD eren!!!!
Maar goed...vandaag dus veteranendag...en mijn zoon die op dit moment in Duitsland is voor een oefening voor 5 weken. (Nog één week te gaan!)
Tja...het leven van een militair/veteraan!
Vandaag denken we dus niet alleen aan de "oudere" veteranen (zoals ook met dodenherdenkenking) maar ook aan al die jonge militairen die zich inmiddels veteraan mogen noemen.
Zoals mijn zoon waar ik uiteraard beretrots op ben!
